جلوه

بسم الله الرحمن الرحیم

ماشین زمان

همانم. همانِ ده سال پیش، قدری فراختر و عمیق تر. به قدرِ رنج هایی که کشیده ام؛ به قدرِ اندوه هایی که درک کرده ام؛ به قدر دردهایی که چشیده ام، دیده ام و شنیده ام.

به آن دوران که برگردم به همان ضرورت های ده سال پیش انتخاب هایم همان است با چاشنیِ اندوهِ بزرگ تر، رنجِ عمیق تر و دردِ شدید تر.

شاید مهربانی ام به عشق های ناکامم بیشتر شود.

شاید نامهربانی ام به نفرت های هم راهانم خفیف تر گردد.

شاید برخی «اشتراک منافع ها» را به اشتباه «دوستی» نپندارم اما قطعا باز هم دوست خوبی برای شان خواهم بود.

و اینها را بخاطر همین «قدری» فراختر و عمیق تر شدنم گمان می کنم و تکرار انتخاب هایم اگر نه حتی به ضرورت؛ به همین «قدری فراخ و عمیق شدن» ام می ارزد، اگرچه درد دارد و رنج دارد و اشک آدم را در می آورد و درون آدم را می سوزاند.

---------------------------------

پی نوشت:

این متن را برای مسابقه ی « ماشین زمان»ِ سرویس وبلاگ نویسی میهن بلاگ که به نظرم جالب آمد نوشتم.